Een wat mij betreft urgent onderwerp: de zorgtaak die de overheid heeft wat betreft standbeelden.

De afgelopen tijd wordt helder dat het omtrekken van standbeelden een goede manier is om maatschappelijke onvrede kwijt te raken.

De standbeelden die de overheid neerzet dienen echter slechts een kleine groep mensen. Hoe graag zou ik niet een standbeeld omtrekken van het chauvinistische varken Ilja Pfeijffer? Of die zelfvoldane snotneus Rutger Bregman? Maar deze bevrediging wordt mij door de overheid onmogelijk gemaakt, omdat bijna alles aan standbeelden vaak een al eeuwenoude representatie van de macht is, en ik heb persoonlijk geen enkele behoefte het standbeeld van een 17e eeuwse admiraal om te trekken.

Dat anderen wel een behoefte kennen die oude meuk om te trekken neem ik voor kennisgeving aan. Ik ben echter de mening toegedaan dat ook, nee, dat vooral representanten van de huidige orde omver getrokken moeten kunnen worden, en dat de overheid juist in deze bijzonder nalatig is, waardoor deze figuren feitelijk onzichtbare standbeelden krijgen, die niet omver te trekken zijn, wat enorme maatschappelijke frustraties oplevert.

Een kordaat standbeeldenbeleid zorgt voor een goede representatie, waardoor de burger afdoende keuze heeft in welke smerige ratten linea recta de gracht in gekieperd dienen worden.

Een kordaat standbeeldenbeleid levert veel opdrachten aan beeldende kunstenaars, die voor elke maatschappelijke orde standbeelden kunnen gaan zitten beitelen.

17e eeuwse admiraals die soms hun naam tegen hebben. Witte de Wat? Bekladden! Omtrekken! Nergens kun je een standbeeld van Rutger Bregman te lijf gaan. Dat vind ik een stevige vorm van klasjespolitiek. Ik voel me pas vertegenwoordigd als ik ergens standbeelden van Bregman of Bruinja kan gaan omtrekken. En dat is pas het begin. Wat dacht je van Knut Hamsun of Haruki Murakami? Maar aan die vervloekte verkoopcijfers valt weinig te trekken, dus het is voor ons slag behelpen, ja, het is wezenlijk een afgrijselijke vorm van onderdrukking.

Een goede overheid heeft niet alleen de taak representanten op te leiden en bevoordelen, maar ook om die representanten op een toegankelijke en heldere wijze door de burgers te kunnen laten ontmantelen. Onze maatschappij staat vol onzichtbare standbeelden, en juist daarom wil de echte vernieuwing steeds maar niet de kop op steken.